Spiunazhi
Nga gazeta Shqiptare.
---------------------------------
Dëshmia e Avdul Banushit:
- "Zv /sekretari i Departamentit të Shtetit për Ballkanin, Zhozef Shisko, i tha Vasil Gërmenjit: Nuk ju ndihmojmë dot, ju jeni terroristë"
"Ja pse nuk na mbështeti SHBA për rrëzimin e Enver Hoxhës" .
Dashnor Kaloçi
Në pjesën e parë të këtij shkrimi të botuar në numrin e së dielës u njohëm me një biografi të shkurtër të Avdul Banushit, 75-vjeçarit që dëshmon eksluzivisht për Gazetën. Avduli u lind në vitin 1927 në fshatin Golem të Gjirokastrës dhe gjatë viteve të luftës ai u angazhua me rininë e Ballit Kombëtar në qytetin e Durrësit ku vazhdonte gjimnazin. Në vitin 1943 ai u arrestua nga Gjermanët dhe u dërgua në kamet e shfarosjes në Prishtinë, Landsberger e Dakau, nga ku u lirua në prillin e 1945-ës. Më 20 tetor 1945 ai u kthye në Shqipëri dhe pas pak ditësh u arrestua në fshatin e tij në Golem, i akuzuar si agjent i anglo-amerikanëve dhe u dënua me 18 vjet burg. Në 1961 ai u lirua nga burgu dhe u internua në qytetin e Fierit ku u arrestua përsëri dhe u izolua në qelitë e Degës së Brendshme, ku që natën e parë u arratis që andej duke prerë hekurat me sharrë. Po atë natë ai u arratis për në Greqi ku më pas fitoi azilin politik dhe në 1962 shkoi në SHBA.
Zoti Avdul, si munde të largoheshe nga Greqia për në SHBA?
"Në 10 dhjetor të vitit 1961 nga Athina ku më bënë procedurat hetimore më çuan në kampin e Llavrosit ku ndodheshin shumë emigrantë politikë nga vende të ndryshme të Evropës Lindore. Atje ishte një komisjon i posaçëm që merrej me kordinimin e tyre dhe nëpërmjet atij komisioni unë fitova të drejtën për të shkuar në SHBA si azilant politik. Pas kësaj më 11 dhjetor 1961 u nisëm me një anije nga Porti i Patras dhe më 31 maj 1962 mbërritëm në New York"
Me çfarë u morët fillimisht në SHBA?
"Nëpërmjet disa miqve të mij shqiptarë që i kisha telefonuar më parë nga Greqia u sistemova në punë si kamarier dhe më pas me ndihmën e Profesor Stavro Skëndit përfundova shkollën në Robert Kolexh".
A u angazhuat në partitë politike të mërgatës antikomuniste që vepronte në SHBA?
"Që kur shkova atje pashë se mërgata antikomuniste shqiptare ishte shumë e përçarë dhe kishte tre parti të Ballit Kombëtar, tre të Legalitetit dhe një të Bllokut Indipendent. Ndonëse pata shumë oferta nga krerët e tyre për të aderuar në ato parti, si fillim unë qëndrova disi i mënjanuar prej tyre".
A i ndiqje zhvillimet politike që ndodhnin në Botë e në Shqipëri?
"Patjetër, zhvillimet politike në Botë dhe në Shqipëri ndiqeshin me mjaft interes nga e gjithë mërgata politike shqiptare. Në janarin e vitit 1970 kur filluan në Varshavë bisedimet amerikano-kineze, ne i pritëm me mjaft interes. Ky interes na u shtua së tepërmi nisur dhe nga fakti se qeveria shqiptare nuk e priti mirë atë lajm dhe ishte tepër e shqetësuar për ç'ka po ndodhte me Kinën, që e kishte të vetmin shtet mik ku mbështetej. Pas kësaj në mes Shqipërisë e Kinës nisën kontraditat e para, gjë e cila në atë kohë dukej se i interesonte edhe amerikanëve".
Ku e shikonte mërgata politike shqiptare interesin konkret në bisedimet amerikano-kineze?
"Kur nisën ato bisedime ishte më se e natyrshme se nuk mund të mos kishte një rishikim të politikës amerikane edhe ndaj Shqipërisë, prandaj mërgata politike shqiptare i ndiqte me mjaft shqetësim ato zhvillime".
Ku konsistoi realisht rishikimi i politikës amerikane ndaj Shqipërisë, pas kontraditave të saj të para me Kinën?
"Hapi i parë që ndërmori qeveria amerikane, ishte veprimi për të shpërndarë Komitetin "Shqipëria e Lirë". Nga shumë prej nesh ky veprim u keqkuptua, por ai ishte një hap i zgjuar i SHBA-së për përmirësimin e mardhënieve me Tiranën. Por Enver Hoxha ishte tepër kokëfortë, ai jo vetëm që nuk kishte ndërmënd të përmirsonte mardhëniet me SHBA-në, por u përkundrazi, u acarua dhe me Kinën që po i afrohej Amerikës. Si rezultat i këtij qëndrim që mbajti Tirana, amerikanët kundërvepruan duke rinjohur Komitetin "Shqipëria e Lirë" dhe duke e financuan atë. Pas kësaj pati një ripërtëritje të të gjithë organizatave që përbënin atë Komitet dhe qeveria amerikane duke e njohur si të vetmin përfaqësues të emigracionit antikomunist në Botën Perendimore, e përkrau atë dhe politikisht".
Pas rinjohjes së Komitetit "Shqipëria e Lirë", çfarë hapash ndërmori ai?
Me rinjohjen e Komitetit, ish-Kryetari i saj Dr. Rexhep Krasniqi, Prof. Vasil Gërmenji, ish- zv / kryetar i Komitetit "Evropa e Robëruar" dhe disa të tjerë vendosën që të krijonin organizatën "Fronti i Rezistencës Antikomuniste Shqiptare", e cila kuptohet do të ishte ilegale. Pas këtij vendimi u muarën kontakt (me telefona e fax) me disa grupe emigrantësh shqiptarë në SHBA, Francë, Bruksel, Romë etj, të cilët pranuan të antarsoheshin aty dhe filluan krijimin e komisjoneve".
Pse do krijohej në mënyrë ilegale kjo organizatë?
"Organizata ishte ilegale sepse për të qenë legale duhej marrë leja e nevojshme në bazë të programit që paraqisje. Për ta bërë atë legale, Prof. Vasil Gërmenji shkoi në Uashington dhe takoi zv / Sekretarin e Departamentit të Shtetit për Ballkanin z. Zhozef Shisko, të cilit i parashtroi planin e organizatës. Z Shisko i tha Gërmenjit që hë për hë nuk duhej bërë asnjë veprim. Në atë takim merrte pjesë dhe Majori Tomas Smith i ngarkuar me emigracionin antikomunist shqiptar, i cili e dinte mjaft mirë gjuhën shqipe dhe e fliste në dialektin shkodran. Ai kishte jetuar disa vjet në Shqipëri pasi babai i tij kishte qenë konsull në Shkodër, në kohën e Zogut. Z. Smith i tha Vasilit se organizata që kishin krijuar nuk kishte asnjë platformë politike dhe ishte organizatë terroriste. Dhe si e tillë ajo nuk mund të pranohej as për parti politike, sepse ishte Front, nga që kishte katër parti të tjera brenda".
Po pas refuzimit për njohjen e "Frontit të Rezistencës" si u veprua nga krerët e saj?
"Edhe pse autoritetet amerikane nuk pranuan ta njihnin "Frontin e Rezistencës" ajo e vazhdoi aktivitetin e saj në mënyrë ilegale. Hapi i parë ishte organizimi i mbledhjes së pesë partive shqiptare në Madrid të Spanjës në vitin 1972. Kjo gjë u muar përsipër nga Leka Zogu, i cili ndërhyri tek shoku i tij i shkollës Princi trashëgimtar Huan Karlos, që ai të bisedonte me Gjeneralin Franko. Në takimin e dytë që pati Leka Zogu me Princin Huan Karlos, ai e pyeti se sa emigrantë shqiptarë ndodheshin jashtë Shqipërisë. Leka iu përgjigj se që nga 1944-ra e deri në atë kohë në gjithë Perëndimin duhet të ishin 15.000 vetë të arratisur. Pas kësaj Lekës iu dha e drejta që në gushtin e vitit 1972, të bënte një mbledhje në Madrid me të gjithë krerët e partive politike shqiptare në Perëndim".
Kush mori pjesë në atë mbledhje dhe çfarë dini rreth saj?
"Me sa më kujtohet ajo mbledhje u mbajt në korrik të vitit 1972. Partia e Ballit Kombëtar u përfaqësua me Prof. Vasil Gërmenjin, Hasan Dosti i Partisë Balli Kombëtar Agrar, dërgoi zv / e tij Petraq Ktonën, Legaliteti dërgoi Fuat Myftinë, "Blloku Indipendent" Ismail Vërlacin e Ndue Pjetër Gjomarkajn, Balli Kombëtar i Ali Këlcyrës dërgoi juristin Halim Begeja, ndërsa Partia e Ballit të Abaz Ermenjit më duket se u përfaqësua nga vetë Ermenji. Aty u diskutua mundësia e bashkimit të këtyre partive në një front të përbashkët dhe krijimi i një qeverie demokratike në emigracion. Kjo qeveri do të ishte e tipit perendimor dhe do të udhëhiqte të gjitha veprimet për përmbysjen e qeverisë komuniste të Enver Hoxhës. Nga sa më pati treguar Vasil Gërmenji, gjatë mbledhjes dikush propozoi që në krye të forcave të armatosura që do të zbarkonin në Shqipëri, të vihej Leka Zogu, meqënse ai kishte mbaruar shkollat ushtarake. Mirpo ky propozim u këndërshtua nga njëri prej eksponentëve ballistë dhe si përfundim mbledhja dështoi. I gjithë problemi i krerëve antikomunistë shqiptarë që solli dhe përçarjen ndërmjet tyre, ishte se kush do të merrte timonin e Frontit të Bashkuar kur të rrëzohej Enver Hoxha".
Ç'u bë pas dështimit të asaj mbledhje, a pati tentativa për t'u bashkuar përsëri?
"Në fund të mbledhjes së Madridit, Vasil Gërmenji propozoi që të zhvilloheshin përsëri tratativa që të arrihej marrveshja dhe mbledhja të zhvillohej në selinë e Komitetit "Shqipëria e Lirë" (Manhaten, 34 rrugët Leksiton Aveny) në New York, ku ne kishim katër zyra që ishin trashëguar që nga viti 1949 prej Mithat Frashërit. Në atë mbledhje që drejtohej nga Vasil Gërmenjit, Stavro Skëndi, Rakip Frashëri, Dr.Hamdi Uruçi, Athanas Gega etj, mora pjesë dhe unë. Aty u shpall krijimi i organizatës "Fronti i Rezistencës Antikomuniste Shqiptare" dhe u vendos që të mbahej një tubim i madh ku të merrnin pjesë të gjithë ata që ishin të gatshëm të luftonin për rrëzimin e diktaturës komuniste të Enver Hoxhës. Pas kësaj në shtatorin e vitit 1973 u mbajt një mbledhje tjetër shumë më e zgjeruar ku me propozimin e Dr. Rexhep Krasniqit, kryetar i "Frontit të Rezistencës" u zgjodh Vasi Gërmenji, ndërsa zëvëndës i tij Stavro Skëndi. Si këshilltar të tyre Krasniqi propozoi vetën e tij e Rakip Frashërin, ndërsa mua më propozoi sekretar organizativ të asaj organizate. Pas zgjedhjes sonë u zgjodhën dhe nëntë sekretarë organizativ lokalë me banim në shtete të ndryshme të SHBA -së ku banonin shumë shqiptarë. Dy sekretarë të tjerë do të ishin në Kanada dhe shtatë të tjerë në shtetet e ndryshme të Europës ku kishte mjaftë emigrantë politikë shqiptarë".
Çfarë vendimesh u morën në atë mbledhje?
"Komiteti i porasaformuar vendosi të nxirrte një gazetë dhe një revistë javore si dhe u vendosën shtatë numra telefonikë sekretë të paregjistruar në librin përkatës. Të gjithë ata që ishin në mbledhje pranuan dhe lëshuan nga një deklaratë me shkrim se ishin të gatshëm të antarsoheshin në "Frontin e Rezistencës". Në tetor të vitit 1973 u mblodh kryesia e organiztës e cila vendosi përgatitjen e një programi provizor dhe rregulloren e cila parashikonte një displinë të fortë në rradhët e antarëve të grupit. Po në atë mbledhje u vendos që të krijoheshin dy grupe me nga pesë vetë secili, që do të zbarkonin me misione të fshehta në Shqipëri. Personat që do të merrnin pjesë në këto grupe duhej të ishin njerzit më besnikë të "Frontit të Rezistencës".
A u legalizua nga qeveria amerikane "Fronti i Rezistencës" dhe çfarë misionesh do të kryenin grupet që do hynin në Shqipëri?
"Jo, ajo vazhdonte të ishte ilegale, sepse amerikanët i mbaheshin asaj që i kishin thënë Vasil Gërmenjit në Departamentin e Shtetit, ndërsa misioni që do të kryenin këto grupe kur të futeshin ilegalisht në Shqipëri, do të ishte: krijimi i bazave antikomuniste, takimet me njerzit e pakënaqur nga pushteti komunist i Enver Hoxhës, shpërndarja e materialeve propagandistike me frymë antikomuniste që ishin shtypur më parë në SHBA, si dhe krijimi i disa bazave tepër të sigurta për ata që do të hynin në përbërje të grupeve në Shqipëri. Me një fjalë thelbi i gjithë misioneve që do të hynin në Shqipëri ishte që ne të shikonim gjëndjen reale në vënd, mundësisht nga Jugu në Veri, për të kontaktuar me familjet e goditura dhe të pakënaqura nga regjimi komunist i Enver Hoxhës. Kjo do të bëhej në mënyrë që ne t'ju jepnim atyre shpresë dhe t'i përgatisnim moralisht për ndryshimin e situatës në vënd. Duke ndjekur nga brenda situatën ne do të krijonim një tablo më të plotë nëse ishin krijuar kushtet për të ndërhyrë nga jashtë. Këto misione do të kishin karakter tepër sekret dhe ato nuk mund t'i dinin antarët e thjeshtë të organizatës, për to do të kishin dijeni vetëm kuadrot kryesor të zgjedhur të saj. Po kështu edhe organizatat apo grupet e ndryshme që do të krijoheshin në Shqipëri, nuk do të kishin lidhje e njohje me njera tjetrën, me përjashtim të kryetarëve të grupeve. E gjitha kjo bëhej me qëllim që të ruhej jeta e atyre që ishin në Shqipëri, sepse regjimi komunist i Enver Hoxhës me anë të Sigurimit të Shtetit kishte agjentët e vet kudo, si brenda ashtu dhe në Perëndim ku ishim ne".
vijon
Nga gazeta Shqiptare.
---------------------------------
Dëshmia e Avdul Banushit:
- "Zv /sekretari i Departamentit të Shtetit për Ballkanin, Zhozef Shisko, i tha Vasil Gërmenjit: Nuk ju ndihmojmë dot, ju jeni terroristë"
"Ja pse nuk na mbështeti SHBA për rrëzimin e Enver Hoxhës" .
Dashnor Kaloçi
Në pjesën e parë të këtij shkrimi të botuar në numrin e së dielës u njohëm me një biografi të shkurtër të Avdul Banushit, 75-vjeçarit që dëshmon eksluzivisht për Gazetën. Avduli u lind në vitin 1927 në fshatin Golem të Gjirokastrës dhe gjatë viteve të luftës ai u angazhua me rininë e Ballit Kombëtar në qytetin e Durrësit ku vazhdonte gjimnazin. Në vitin 1943 ai u arrestua nga Gjermanët dhe u dërgua në kamet e shfarosjes në Prishtinë, Landsberger e Dakau, nga ku u lirua në prillin e 1945-ës. Më 20 tetor 1945 ai u kthye në Shqipëri dhe pas pak ditësh u arrestua në fshatin e tij në Golem, i akuzuar si agjent i anglo-amerikanëve dhe u dënua me 18 vjet burg. Në 1961 ai u lirua nga burgu dhe u internua në qytetin e Fierit ku u arrestua përsëri dhe u izolua në qelitë e Degës së Brendshme, ku që natën e parë u arratis që andej duke prerë hekurat me sharrë. Po atë natë ai u arratis për në Greqi ku më pas fitoi azilin politik dhe në 1962 shkoi në SHBA.
Zoti Avdul, si munde të largoheshe nga Greqia për në SHBA?
"Në 10 dhjetor të vitit 1961 nga Athina ku më bënë procedurat hetimore më çuan në kampin e Llavrosit ku ndodheshin shumë emigrantë politikë nga vende të ndryshme të Evropës Lindore. Atje ishte një komisjon i posaçëm që merrej me kordinimin e tyre dhe nëpërmjet atij komisioni unë fitova të drejtën për të shkuar në SHBA si azilant politik. Pas kësaj më 11 dhjetor 1961 u nisëm me një anije nga Porti i Patras dhe më 31 maj 1962 mbërritëm në New York"
Me çfarë u morët fillimisht në SHBA?
"Nëpërmjet disa miqve të mij shqiptarë që i kisha telefonuar më parë nga Greqia u sistemova në punë si kamarier dhe më pas me ndihmën e Profesor Stavro Skëndit përfundova shkollën në Robert Kolexh".
A u angazhuat në partitë politike të mërgatës antikomuniste që vepronte në SHBA?
"Që kur shkova atje pashë se mërgata antikomuniste shqiptare ishte shumë e përçarë dhe kishte tre parti të Ballit Kombëtar, tre të Legalitetit dhe një të Bllokut Indipendent. Ndonëse pata shumë oferta nga krerët e tyre për të aderuar në ato parti, si fillim unë qëndrova disi i mënjanuar prej tyre".
A i ndiqje zhvillimet politike që ndodhnin në Botë e në Shqipëri?
"Patjetër, zhvillimet politike në Botë dhe në Shqipëri ndiqeshin me mjaft interes nga e gjithë mërgata politike shqiptare. Në janarin e vitit 1970 kur filluan në Varshavë bisedimet amerikano-kineze, ne i pritëm me mjaft interes. Ky interes na u shtua së tepërmi nisur dhe nga fakti se qeveria shqiptare nuk e priti mirë atë lajm dhe ishte tepër e shqetësuar për ç'ka po ndodhte me Kinën, që e kishte të vetmin shtet mik ku mbështetej. Pas kësaj në mes Shqipërisë e Kinës nisën kontraditat e para, gjë e cila në atë kohë dukej se i interesonte edhe amerikanëve".
Ku e shikonte mërgata politike shqiptare interesin konkret në bisedimet amerikano-kineze?
"Kur nisën ato bisedime ishte më se e natyrshme se nuk mund të mos kishte një rishikim të politikës amerikane edhe ndaj Shqipërisë, prandaj mërgata politike shqiptare i ndiqte me mjaft shqetësim ato zhvillime".
Ku konsistoi realisht rishikimi i politikës amerikane ndaj Shqipërisë, pas kontraditave të saj të para me Kinën?
"Hapi i parë që ndërmori qeveria amerikane, ishte veprimi për të shpërndarë Komitetin "Shqipëria e Lirë". Nga shumë prej nesh ky veprim u keqkuptua, por ai ishte një hap i zgjuar i SHBA-së për përmirësimin e mardhënieve me Tiranën. Por Enver Hoxha ishte tepër kokëfortë, ai jo vetëm që nuk kishte ndërmënd të përmirsonte mardhëniet me SHBA-në, por u përkundrazi, u acarua dhe me Kinën që po i afrohej Amerikës. Si rezultat i këtij qëndrim që mbajti Tirana, amerikanët kundërvepruan duke rinjohur Komitetin "Shqipëria e Lirë" dhe duke e financuan atë. Pas kësaj pati një ripërtëritje të të gjithë organizatave që përbënin atë Komitet dhe qeveria amerikane duke e njohur si të vetmin përfaqësues të emigracionit antikomunist në Botën Perendimore, e përkrau atë dhe politikisht".
Pas rinjohjes së Komitetit "Shqipëria e Lirë", çfarë hapash ndërmori ai?
Me rinjohjen e Komitetit, ish-Kryetari i saj Dr. Rexhep Krasniqi, Prof. Vasil Gërmenji, ish- zv / kryetar i Komitetit "Evropa e Robëruar" dhe disa të tjerë vendosën që të krijonin organizatën "Fronti i Rezistencës Antikomuniste Shqiptare", e cila kuptohet do të ishte ilegale. Pas këtij vendimi u muarën kontakt (me telefona e fax) me disa grupe emigrantësh shqiptarë në SHBA, Francë, Bruksel, Romë etj, të cilët pranuan të antarsoheshin aty dhe filluan krijimin e komisjoneve".
Pse do krijohej në mënyrë ilegale kjo organizatë?
"Organizata ishte ilegale sepse për të qenë legale duhej marrë leja e nevojshme në bazë të programit që paraqisje. Për ta bërë atë legale, Prof. Vasil Gërmenji shkoi në Uashington dhe takoi zv / Sekretarin e Departamentit të Shtetit për Ballkanin z. Zhozef Shisko, të cilit i parashtroi planin e organizatës. Z Shisko i tha Gërmenjit që hë për hë nuk duhej bërë asnjë veprim. Në atë takim merrte pjesë dhe Majori Tomas Smith i ngarkuar me emigracionin antikomunist shqiptar, i cili e dinte mjaft mirë gjuhën shqipe dhe e fliste në dialektin shkodran. Ai kishte jetuar disa vjet në Shqipëri pasi babai i tij kishte qenë konsull në Shkodër, në kohën e Zogut. Z. Smith i tha Vasilit se organizata që kishin krijuar nuk kishte asnjë platformë politike dhe ishte organizatë terroriste. Dhe si e tillë ajo nuk mund të pranohej as për parti politike, sepse ishte Front, nga që kishte katër parti të tjera brenda".
Po pas refuzimit për njohjen e "Frontit të Rezistencës" si u veprua nga krerët e saj?
"Edhe pse autoritetet amerikane nuk pranuan ta njihnin "Frontin e Rezistencës" ajo e vazhdoi aktivitetin e saj në mënyrë ilegale. Hapi i parë ishte organizimi i mbledhjes së pesë partive shqiptare në Madrid të Spanjës në vitin 1972. Kjo gjë u muar përsipër nga Leka Zogu, i cili ndërhyri tek shoku i tij i shkollës Princi trashëgimtar Huan Karlos, që ai të bisedonte me Gjeneralin Franko. Në takimin e dytë që pati Leka Zogu me Princin Huan Karlos, ai e pyeti se sa emigrantë shqiptarë ndodheshin jashtë Shqipërisë. Leka iu përgjigj se që nga 1944-ra e deri në atë kohë në gjithë Perëndimin duhet të ishin 15.000 vetë të arratisur. Pas kësaj Lekës iu dha e drejta që në gushtin e vitit 1972, të bënte një mbledhje në Madrid me të gjithë krerët e partive politike shqiptare në Perëndim".
Kush mori pjesë në atë mbledhje dhe çfarë dini rreth saj?
"Me sa më kujtohet ajo mbledhje u mbajt në korrik të vitit 1972. Partia e Ballit Kombëtar u përfaqësua me Prof. Vasil Gërmenjin, Hasan Dosti i Partisë Balli Kombëtar Agrar, dërgoi zv / e tij Petraq Ktonën, Legaliteti dërgoi Fuat Myftinë, "Blloku Indipendent" Ismail Vërlacin e Ndue Pjetër Gjomarkajn, Balli Kombëtar i Ali Këlcyrës dërgoi juristin Halim Begeja, ndërsa Partia e Ballit të Abaz Ermenjit më duket se u përfaqësua nga vetë Ermenji. Aty u diskutua mundësia e bashkimit të këtyre partive në një front të përbashkët dhe krijimi i një qeverie demokratike në emigracion. Kjo qeveri do të ishte e tipit perendimor dhe do të udhëhiqte të gjitha veprimet për përmbysjen e qeverisë komuniste të Enver Hoxhës. Nga sa më pati treguar Vasil Gërmenji, gjatë mbledhjes dikush propozoi që në krye të forcave të armatosura që do të zbarkonin në Shqipëri, të vihej Leka Zogu, meqënse ai kishte mbaruar shkollat ushtarake. Mirpo ky propozim u këndërshtua nga njëri prej eksponentëve ballistë dhe si përfundim mbledhja dështoi. I gjithë problemi i krerëve antikomunistë shqiptarë që solli dhe përçarjen ndërmjet tyre, ishte se kush do të merrte timonin e Frontit të Bashkuar kur të rrëzohej Enver Hoxha".
Ç'u bë pas dështimit të asaj mbledhje, a pati tentativa për t'u bashkuar përsëri?
"Në fund të mbledhjes së Madridit, Vasil Gërmenji propozoi që të zhvilloheshin përsëri tratativa që të arrihej marrveshja dhe mbledhja të zhvillohej në selinë e Komitetit "Shqipëria e Lirë" (Manhaten, 34 rrugët Leksiton Aveny) në New York, ku ne kishim katër zyra që ishin trashëguar që nga viti 1949 prej Mithat Frashërit. Në atë mbledhje që drejtohej nga Vasil Gërmenjit, Stavro Skëndi, Rakip Frashëri, Dr.Hamdi Uruçi, Athanas Gega etj, mora pjesë dhe unë. Aty u shpall krijimi i organizatës "Fronti i Rezistencës Antikomuniste Shqiptare" dhe u vendos që të mbahej një tubim i madh ku të merrnin pjesë të gjithë ata që ishin të gatshëm të luftonin për rrëzimin e diktaturës komuniste të Enver Hoxhës. Pas kësaj në shtatorin e vitit 1973 u mbajt një mbledhje tjetër shumë më e zgjeruar ku me propozimin e Dr. Rexhep Krasniqit, kryetar i "Frontit të Rezistencës" u zgjodh Vasi Gërmenji, ndërsa zëvëndës i tij Stavro Skëndi. Si këshilltar të tyre Krasniqi propozoi vetën e tij e Rakip Frashërin, ndërsa mua më propozoi sekretar organizativ të asaj organizate. Pas zgjedhjes sonë u zgjodhën dhe nëntë sekretarë organizativ lokalë me banim në shtete të ndryshme të SHBA -së ku banonin shumë shqiptarë. Dy sekretarë të tjerë do të ishin në Kanada dhe shtatë të tjerë në shtetet e ndryshme të Europës ku kishte mjaftë emigrantë politikë shqiptarë".
Çfarë vendimesh u morën në atë mbledhje?
"Komiteti i porasaformuar vendosi të nxirrte një gazetë dhe një revistë javore si dhe u vendosën shtatë numra telefonikë sekretë të paregjistruar në librin përkatës. Të gjithë ata që ishin në mbledhje pranuan dhe lëshuan nga një deklaratë me shkrim se ishin të gatshëm të antarsoheshin në "Frontin e Rezistencës". Në tetor të vitit 1973 u mblodh kryesia e organiztës e cila vendosi përgatitjen e një programi provizor dhe rregulloren e cila parashikonte një displinë të fortë në rradhët e antarëve të grupit. Po në atë mbledhje u vendos që të krijoheshin dy grupe me nga pesë vetë secili, që do të zbarkonin me misione të fshehta në Shqipëri. Personat që do të merrnin pjesë në këto grupe duhej të ishin njerzit më besnikë të "Frontit të Rezistencës".
A u legalizua nga qeveria amerikane "Fronti i Rezistencës" dhe çfarë misionesh do të kryenin grupet që do hynin në Shqipëri?
"Jo, ajo vazhdonte të ishte ilegale, sepse amerikanët i mbaheshin asaj që i kishin thënë Vasil Gërmenjit në Departamentin e Shtetit, ndërsa misioni që do të kryenin këto grupe kur të futeshin ilegalisht në Shqipëri, do të ishte: krijimi i bazave antikomuniste, takimet me njerzit e pakënaqur nga pushteti komunist i Enver Hoxhës, shpërndarja e materialeve propagandistike me frymë antikomuniste që ishin shtypur më parë në SHBA, si dhe krijimi i disa bazave tepër të sigurta për ata që do të hynin në përbërje të grupeve në Shqipëri. Me një fjalë thelbi i gjithë misioneve që do të hynin në Shqipëri ishte që ne të shikonim gjëndjen reale në vënd, mundësisht nga Jugu në Veri, për të kontaktuar me familjet e goditura dhe të pakënaqura nga regjimi komunist i Enver Hoxhës. Kjo do të bëhej në mënyrë që ne t'ju jepnim atyre shpresë dhe t'i përgatisnim moralisht për ndryshimin e situatës në vënd. Duke ndjekur nga brenda situatën ne do të krijonim një tablo më të plotë nëse ishin krijuar kushtet për të ndërhyrë nga jashtë. Këto misione do të kishin karakter tepër sekret dhe ato nuk mund t'i dinin antarët e thjeshtë të organizatës, për to do të kishin dijeni vetëm kuadrot kryesor të zgjedhur të saj. Po kështu edhe organizatat apo grupet e ndryshme që do të krijoheshin në Shqipëri, nuk do të kishin lidhje e njohje me njera tjetrën, me përjashtim të kryetarëve të grupeve. E gjitha kjo bëhej me qëllim që të ruhej jeta e atyre që ishin në Shqipëri, sepse regjimi komunist i Enver Hoxhës me anë të Sigurimit të Shtetit kishte agjentët e vet kudo, si brenda ashtu dhe në Perëndim ku ishim ne".
vijon